خلاصه که اینطوور!
به نام خدا
پدرهای ما وقتی میرفتن دانشگاه و درس می خوندن و درسشون تموم می شد و سربازی می رفتن، خیالشون راحت بود که کارشون رو درست انجام دادند و مملکت هم از توان و انرژی جوونی اونها استفاده می کنه و میرن توی یک اداره ای و سازمانی، سی سال کار میکنند و همونجا بازنشسته میشن.
حالا ولی دیگه عمدتا استخدامی اتفاق نمی افته. قراردادها کوتاه مدته و بسیار اتفاق می افته که بعد از چند بار تمدید قرارداد، افراد از شرایط اونجا خسته میشن و بیرون میان و یا کنار گذاشته میشن. دیگه کسی نمی دونه مثلا پنج سال یا ده سال دیگه اصلا هنوز توی این سازمان هست یا نه. سازمانهای رکود زده بودجه ای برای استخدام ندارن و علاقه ای به ایجاد تعهد مالی جدید هم ندارند.
نتیجه ی افزایش شدید جمعیت، بدون سنجیدن تمهیدهایی برای مدیریت آینده، میشه اوضاع امروز مملکت ما.
به همین سادگی.
خیالتون راحت.
بچه های ما این وضعیت رو تجربه نخواهند کرد.
بنابراین از این فرصت تاریخی نهایت استفاده رو ببرید تا خاطراتی شنیدنی برای بچه هاتون، از جوونی و عمر به فنا رفتتون داشته باشید!
زهره سعادتمند
