:) :(

به نام خدا

1-خوشحالم که اینجا، هرچند نصفه نیمه و کجدار و مریز، مثل خیلی از وبلاگهایی که عمدتا انگار با یک موجی از حوالی سالای 87 و 88 شروع شدند، تعطیل نشده و هنوزم کسی هست که جز تلگرام و اینستاگرام به اینجا هم سر بزنه! ای شمایی که وب میخونی و در یک مرحله بالاتر، وب می نویسی هنوز! خوشحالم که از انقراض نجات پیدا کردی! ولی در جریان باش که خطر هنوز برطرف نشده!

2-دیروز نهایتا به این نتیجه رسیدم که نمی تونیم با اون دوست عزیزمون ادامه بدیم. امروز نامه ی عدم نیازش رو زدم. فردا احتمالا مطلع میشه. ولی وژدانن خودش چاره ای برام نذاشت و این یکی دو ماه آخر داشتم دست دست می کردم. وقتی که می بینی طرف کار نمی کنه و نمی خواد تغییر کنه، دیگه شوخی نیست. هزینش رو نباید بیت المال بده.

تکنولوژی مخرب

به نام خدا

یک همکاری داریم که کلا وقتش رو به دو گونه می گذرونه. تلگرام دسکتاپ و تلگرام گوشی. دائم هم در حال سویچ کردن بین این دوتاست. بچه ها می گفتند که همچین داستانی داره ولی فکر نمی کردم در این حد باشه. چون کارهایی که بهش میدادم رو خیلی سریع تر از بقیه انجام میداد. تا اینکه چند مورد توی کارهاش خطا پیدا شد و توضیحی نداشت. این شد که جای نشستنش رو تغییر دادم و گفتم درست روبروم بشینه تا مانیتورش رو ببینم. همون روز اول فهمیدم که درست می گفتند. چند روز بعد صداش کردم و بهش رسما گفتم اگر نتونه گوشیش را بذاره کنار از ماه بعد نیاد. گفتم زشته آدم محض یه اپلیکیشن موبایل، کارش رو از دست بده. اونم گفت باشه.
امروز دیدم باز سرش توی گوشیشه.

گوشیش رو گرفتم و گذاشتم توی کشوی میزم.
.
.
.
 خودش شعور نداره. زن و بچش چه گناهی دارن؟!