تنها در خانه !

به نام خدا

 

۴ بامداد

سر شب ماست ولی برای " آدم ها " دم صبح است گویا. سری به آشپزخانه میزنیم و با حجم زایدالوصف زباله ای مواجه می گردیم که این چند روزه یک مرد پیدا نشده ببردشان بیرون. به رگ غیرتمان بر می خورد و به چشم بر هم زدنی همه را می بریم توی کوچه. یک نگاهمان به ماهست و نگاه دیگرمان به ستاره های کم سوی آسمان شهر و توی حال خودمان هستم که صدایی از پشت سرمان می آید. گویا در پشت سرمان بسته شده. ما می مانیم در کوچه و ماه و زیر شلواری راه راه قشنگمان و البته آسمان بی ستاره ی شهر.

۱۰صبح

بیدار که می شویم. یک سوسک را می بینیم که روی سقف بی حرکت مانده وگویا آماده است طنابش را بیندازد پایین. با پرتاب نزدیک ترین دمپایی و در پرتابی هفت امتیازی (!؟) ساقطش می کنیم و با حفظ خونسردی به بیرون منتقلش می نماییم. برمی گردیم سر جایمان و یک چرت نیم ساعته ی دیگر هم میزنیم من باب تکمیل لذت خواب دم ظهر ! بیدار که می شویم یک لحظه خشکمان میزند. یک سوسک دقیقا در همان محل سقوط وانهدام سوسک قبلی مشاهده می گردد! کله مان را می خارانیم و چون تابحال موردی از انتحار سوسکها (همانند خودکشی وال ها مثلا !) به شخصه مشاهده یا مطالعه نفرموده ایم٬ احتمال قریب به یقین می دهیم که خل شده باشیم.