Title-less

به نام خدا

روزهایی که صبح زود با مترو میروم جایی٬ بیشترین مسافرها سربازهایی هستند که آنوقت صبح دارند میروند برای صبحگاه پادگان و توی مترو چرت می زنند( و صد البته کارمندها رتبه ی دوم در بیشترین مسافرها را تشکیل می دهند که البته همیشه چرت میزنند!) و اگر از آن دسته آدمهایی باشی که گاهی تداخل زمان ومکان خفیفی برایشان رخ می دهد٬ واگنهای مترو به نظر درست مثل واگنهای قطاری می مانند که زمان جنگ رزمنده ها را به جبهه می برد و اینجاست که دلت می خواهد وقتی به مقصد رسیدی و پیاده شدی چیزها مثل همان روزها باشد. نه مثل این روزها. نه فقط آدمها. که اخلاقها٬ رویه ها٬رسمها٬عادتها و رفتارها.

به سادگی آن روزها