Title-less

به نام خدا

توی مسیرهای عبوری بین شهرهای جنوبی کشور معمولا روی بلندترین نقطه از کوههایی که مشرف به مسیر عبور و مرور هستند اتاقکهایی دیده میشند که امروز بعضا هنوز پابرجا هستند. مکانهایی که قدمتشون به دوران قاجار برمیگرده و تا قبل از تشکیل پاسگاههای بین شهری در دوران پهلوی همچنان فعال بودند. این مکانها حکم اتاقکهای دیده بانی دارند که امنیت کوره راههای اون زمان رو تامین می کردند. این اتاقکها یک دریچه ی خیلی کوچک به سمت جاده ی پایین کوه( طوری که کل مسیر حوزه ی استحفاظیشون در چارچوب دید هست) و دریچه های دیگه ای در سمت چپ و راست اتاقک دارند. دریچه های چپ و راست برای برقراری ارتباط با اتاقکهای دیده بانی دیگه ای هست که در مسیر قرار دارند. ارتباط و کسب اطمینان از امن بودن مسیر و حمله کردن یا نکردن راهزنها هم همیشه از طریق نور برقرار می شده. به نحوی که مثلا علامت دادن توی یک بازه ی زمانی خاص نشونه ی برقراری امنیت و سکوت اتاقک به معنی بروز یک مساله بوده. البته حمله ی راهزنها در اون زمان به وسایل و قافله های عبوری مساله ی غریبی نبوده. به نحوی که در بعضی از موارد این راهزنها به حدی قدرتمند می شدند که به شهرهای کوچک هم حمله می کردند. به همین دلیل هنوز در بعضی از شهرها آثاری از دروازه های اطراف شهر و دیوار کشی ها و خندقها مشاهده می شند. معماری تو در تو به صورت کوچه پس کوچه با دیوارهای بلندکاهگی منازل قدیمی هم تا قسمتی متاثر از همین مساله ی نبود امنیت بوده.

(کیفیت پایین تصویر به دلیل فاصله ی زیاد هست)