[عنوان ندارد]

به نام خدا

بعداز ظهرها موقع برگشتن به خونه ،اکبرآقا -بقال محل- بعضی روزا دستمو میگیره می بره مینشونه در مغازش یه دلستر باز میکنه برام و از خاطرات خدمتش توی سال پنجاه و خورده ای میگه. دلم نمیاد بهش بگم خستمه. هرچند فک کنم قیافه ی داغونم تابلو باشه. ولی حس میکنم این خاطرات رو هیچوقت برا کسی نگفته. نمیدونم. شایدم کسی نبوده هیچوقت که قصه هاشو بشنوه. بعضی وقتا که میره توی گذشته ها و چشاشو ریز میکنه ویه جا خیره میشه تا چیزی رو به خاطر بیاره دلم میخواد چشم که برمیگردونه، سی سال گذشته باشه و من جای اون نشسته باشم و خاطراتمو برا یکی تعریف کنم.