شلم شوربا !

به نام خدا 

خداوند یک احساس همدردی رو نسبت به همدیگه در بین سربازها قرار داده . طوری که وقتی یه جایی همدیگه رو می بینند ویکیشون می فهمه جایی که خودش خدمت میکنه در اصطلاح تخصصی "کویته"و بغل دستیش در حال صاف شدن در فلانجاست، قطعا بهش دلداری میده که چیزی نیست و میگذره و زود تموم میشه و درست میشه کم کم و از این صوبتا. صبحای خیلی زود که یه تیکه از مسیرم رو با اتوبوس میرم همیشه چن تایی سرباز هم توی مسیر سوار میشن. این اورکتی که می پوشم معلوم نمیکنه که افسرم یا صفر یا چی اصن. همین باعث میشه اگه خوابت نیاد توی مسیر بشه هم صحبت یکیشون بشی. همیشه سوال اول اینه که کجا خدمت می کنی و اونجا چطوره و چقدر پست میدید و از این حرفا. عموما به سربازای دیپلم و زیر دیپلم توی پادگان سخت میگذره. البته جدای از بحث درجه,موضوع دیگه ای تحت عنوان پایه ی خدمت مطرحه که یعنی هرچی سابقه ی خدمتت توی پادگان بالاتر میره ,اوضاع هم برات بهتر میشه(توی سپاه البته اینطوره,بقیه رو نمیدونم).یعنی پیش میاد که یه سرباز سیکل به خاطر پایه ی خدمتی بالاترش از یه فوق لیسانس به مراتب بیشتر احترام و اجر وقرب داره! ولی اون اولش معمولا همه کارای نخواستنی رو دوش این بندگان خدایی هست که افسر نیستن. (البته بسیار افسرهایی رو میشناسم که شهادت دادند نصف درختای پادگان رو با همین دستاشون و به دستور مافوقشون کاشتند! این یعنی سخت نباید گرفت! اصولا استفاده از واژه ی "چرا؟! " اتلاف عمر گرانبهاست!) کار اینها هم شامل نظافت ساختمونا و محوطه و سرویسها میشه تا نون گرفتن ونفت خریدن و آب حوض خالی کردن  و هرکار دیگه ای که وجود داشته باشه و بهشون محول بشه. که این مورد آخری رو چند روز پیش شاهدش بودم که بچه ها داشتند آب حوض مسجد پادگان رو خالی میکردن والبته خیلی خوش میگذشت بهشون ومیخندیدن حسابی!  البته توی ناحیه ها وضعشون به مراتب بهتره. همونم همه جا مثل هم نیست. عموما بعد از تموم شدن آموزشی وقت سربازا به بطالت محض میگذره. این در حال حاضر یعنی چیزی حدود نوزده ماه از خدمت هر سرباز. البته اونهایی هم که به خاطر تخصصشون یا به هردلیل دیگه به کار گرفته میشن از واژه ی بیگاری استفاده میکنند! چون مثلا مهندسی که برا محاسبات و کشیدن نقشه ی یه سازه در بیرون از اینجا مبلغ قابل توجهی دریافت میکنه ،برای انجام دادن همون کارا توی اینجا حقوقش با سربازی که ول میچرخه هیچ تفاوتی نمیکنه.(حقوق سربازهای لیسانس و فوق لیسانس از 50-60هزار تومن بیشتر نمیشه!). برا همین بیشتر سربازا تخصصشون رو انکار میکنن . به همین سادگی. این اصل جا افتاده اصن که "من هیچ کاری بلد نیستم!" چون جدای از حقوقی که برا سرباز وجود نداره، احترامی که باید گذاشته بشه به فرد هم متاسفانه اتفاق نمیفته. همین باعث میشه که فقط تحمل کنی که این چند وقت بگذره و رسما کسی به کسی "خدمت"ی نمیکنه. 

این شده اوضاع ما !