س و ا ل

به نام خدا

وقتی امروز می بینم که ارتش سوریه داره توی شرق حلب، روستا به روستا رو پس می گیره و اخبارش توی رسانه ها رو می بینم، یاد وقتی می افتم که این مناطق شهر به شهر سقوط می کردند و با سقوط کل استان ادلب در شمال غرب، کم کم بیم این میرفت که شاهد سقوط استان به استان باشیم. شهرها، پادگان ها، فرودگاهها یکی پس از دیگری داشت سقوط میکرد. 

فرودگاه ابوالظهور، فرودگاه کویروس، فرودگاه جراح، فرودگاه طبقه، فرودگاه تی فور و مناطق دیگری که مقابل چشم های ما یکی یکی سقوط کردند و سربازان مدافع اونها مظلومانه توی بیابونها تک تک و دسته دسته سربریده یا تیربارون شدند. من نمیدونم وقتی اینها رو از دست می دادیم دقیقا به چی فکر می کردیم و اصلا فکر می کردیم یا نه. اصلا اهمیتی داشتند برامون یا نه. ولی جیزی رو که می دونم و امروز می بینم اینه که حالا برا پس گرفتن روستا به روستا و تپه به تپه ی مناطقی که دومینو وار و با کمترین پشتیبانی و بیشترین سرعت از دست دادیم، باید هم هزینه ی مالی بیشتری بپردازیم و هم خون بیشتری بدیم. من منطق داعش، النصره، ارتش آزاد و بیشتر گروههای کوچیک و بزرگ رو می فهمم و در منطق عمل خودمون روی زمین موندم. 

من هنوز نمی تونم بفهمم ما چکار می خوایم بکنیم؟ ما چطور می خوایم چکار بکنیم؟ ما اینطور چکار می تونیم بکنیم؟ هیچکسی رو هم پیدا نمی کنم که به سوالهام بتونه جواب بده و از همه چیز بیشتر، از این می ترسم که یه روز بفهمم کسی جواب این سوالها رو نمی دونسته. بیشتر بگم؟