Alarm

به نام خدا

چند سال پیش و در کشاکش هفته های اولیه ی شروع درگیریهای مسلحانه ی شورشیان با نیروهای وفادار به معمرقذافی در لیبی، وقتی برای اولین بار خبرهایی از افرادی به گوش می رسید که از کشورهای مختلف دنیا به سمت لیبی سفر می کنند و در بدو ورودشون، پاسپورتهاشون رو که بعضیا متعلق به کشورهای اروپائیست می سوزوندند، دقیقا به این موضوع فکر می کردم که توی ذهن این آدما چی میگذره و اینها چه آینده ای رو برای خودشون می بینند؟ این شورشی های مسلح، با این حرکتشون می گفتند که دیگه هیچ وقت قصد برگشت به کشور مبداشون رو ندارند. خب این سوال پیش میومد که اینها چه برنامه ای دارن؟

درگیریهای لیبی بواسطه ی حمایت مستقیم جنگنده های ناتو در کنار مسلح کردن شورشیان، در عرض چند ماه به پایان رسید و اونها تونستند قذافی رو به اون وضع خفت بار بکشند. خب بعد از هر جنگی زمان صلح می رسه و سربازها به نزد خانواده هاشون برمی گردند. ولی خیلی از این افراد لیبیایی نبودند و با کاری که کرده بودند، نمی تونستند به کشورهای خودشون برگردند. خب اونها چه کار کردند؟

درست عین همین اتفاقها در زمان حضور شوروی در افغانستان در دهه ی هشتاد میلادی هم افتاد. گروههای مقاومتی که معروف به مجاهدین افغان بودند، شامل افرادی با ملیتهای مختلف سعودی، پاکستانی و غیره می شدند و سالها برعلیه اشغالگری شوروی در افغانستان جنگیدند. ولی وقتی شوروی یکروز تصمیم گرفت که به یکمرتبه و برای همیشه از افغانستان خارج بشه، این افراد باید چکار می کردند؟ به همین ترتیب بود که سرمایه های مادی فردی به نام بن لادن به کمک اونها اومد و با طرح ایده های ضد غربی و ضد امریکایی ، این افراد رو به دور خودش جمع کرد و هسته ی اولیه ی القاعده شکل گرفت. ایده های القاعده، در چارچوب مرزهای سرزمینی تعیین شده و فعلی کشورها نمی گنجید و یک مبارزه ی طولانی مدت و جهانی رو مطرح می کرد. این چارچوبهای ذهنی، بهترین بستر برای پذیرش جنگجویان خارجی بود که بعد از خروج شوروی از افغانستان، دیگه جایی برای برگشتن نداشتند و القاعده به این ترتیب شکل گرفت و به اونها "هویت" داد. این افراد حالا زیر یک پرچم می جنگیدند و برای رسیدن به یک هدف مبارزه می کردند و شعارهای اونها در افغانستان و عراق و پاکستان یکی بود.

دیدن فیلمهایی از تبعه های اروپایی در سوریه که پاسپورتهای خودشون رو این روزها مقابل دوربین پاره می کنند، زنگ خطری هست برای هر کسی که دوست داره درسهای تاریخ رو جدی بگیره. حتی اگر تا چند سال آینده، سوریه و عراق به ثبات برسند، این افراد مثل بازیکنهای ذخیره، آماده ی رفتن به هر کشور دیگری هستند که نیاز به حضور اونها داشته باشه.